donderdag 11 april 2013

Moddi


Vorige week tipte een goede vriendin me dat Moddi deze week in Dublin zou spelen. Gisteren bezocht ik het concert en ik vond het zo bijzonder dat ik het wel waard vond om er een stukje over te tikken. Klik op 'Read more' om mijn review te lezen. 

Ik leerde de Noorse indiepopband Moddi ongeveer een jaar geleden kennen. Ze speelden toen voor een prikkie in mijn lieve hometown Nijmegen. Helaas kende ik ze toen nog niet, waardoor het het concert jammer genoeg gemist heb. Vrienden van mij gingen gelukkig wel en waren daarna laaiend enthousiast. Hierdoor moest ik 'the next big thing' toch wel even op YouTube checken. Daar was ik meteen verkocht. De prachtige rustige nummers met daarin het opvallende instrument de accordeon spraken me enorm aan. Vanaf toen stonden al mijn Spotify-afspeellijsten vol met de songs van de Noorse band. Maandenlang was ik verslaafd aan Floriography, Moddi's eerste officiële album wat uitkwam in 2010. Maar zoals voor alle songs geldt, hoe geweldig je ze ook vindt, als je ze maar vaak genoeg luistert ben je er op een gegeven moment toch een beetje klaar mee. De cold turkey zette in rond oktober en langzaam ebde mijn grote liefde voor Magpie Eggs, Rubbles en A Sense Of Grey weg.

Totdat mijn vriendinnetje vorige week een berichtje stuurde dat Moddi deze week zou spelen bij Whelan's Live. Voor €8,-, dat mocht ik niet missen. Ik had verwacht dat ik alleen zou moeten gaan aangezien niet iedereen de lichtelijk depressieve (hoewel ik het meer definieer als 'gevoelig') klanken van Moddi's accordeon kan waarderen, maar op het laatste moment bleek vriendinnetje M. toch graag met me mee te willen. 


Ik was nog nooit in Whelan's Live geweest, maar had er wel goede verhalen over gehoord. De kleiner lijkende pub dan het in werkelijkheid was, bleek een groot doolhof te zijn. Na twee maal schuw de weg gevraagd te hebben aan de heftig bebaarde barman kwamen we er na ongeveer 20 minuten achter dat we toch in het verkeerde zaaltje bleken te zitten. Vrij sneu voor het beginnende bandje wat op dat moment zijn EP release deed, want er zat slechts een handjevol mensen in de zaal. Gelukkig kregen we ons geld terug van de vriendelijk ogende zaalwacht die ons nu eindelijk naar de juiste plek wees waar het concert zou plaats vinden. 

Eindelijk het juiste zaaltje gevonden. Wauw, er waren slechts 20 mensen. Dat beloofde een klein privé-concert. Helaas bleek het hier wel ongeveer 10 graden koeler dan in het vorige zaaltje. Wat is dat toch hier in Dublin dat het overal zo koud is binnen? Ik ben dol op mijn Dublin-hoodie, maar ik hoef hem nu ook weer niet iedere dag aan. 

Ongeveer 10 minuten later en met een verse Paulaner (yes, pubs die Paulaner verkopen hebben sowieso altijd een streepje voor) in de hand was het tijd voor de openingsact Laura Sheeran (juist ja, het nichtje van). Een schattig ogend meisje met een strakke zwarte pony klom het podium op. De theatrale gothic pop die ze speelde was net niet interessant genoeg voor een half uurtje. De muzikale zaag die ze bespeelde was wel gaaf, maar de nummers leken allemaal net iets te veel op elkaar. 


Toen was het eindelijk tijd voor Moddi. Blote voeten, woelige blonde krullen en de Noorse wollen trui kon natuurlijk niet missen. Na de woorden 'Hi, I'm Pǻl' was ik al om. Hij was net een mini versie van The Hobbit die voor ons kwam spelen. Door zijn uiterlijk, maar ook door alle inside jokes. Niet comedy, maar coModdi (oké, dat is een flauwe grap, maar stiekem lach ik altijd het hardst om mijn eigen grappen). Pǻl vertelde ons dat hij het een grote eer vond om in Dublin mocht komen spelen. Dublin was volgens hem namelijk dé spot voor live-muziek. Onderweg naar zijn flesje water in zijn kleedkamer op de derde verdieping was hij namelijk al drie live-bands tegengekomen. Nu weet ik alleen niet of dat aan Dublin ligt of aan het labyrint dat Whelan's Live heet. Moddi doet op dit moment een tour door Europa om zijn tweede plaat House By The Sea (luisteren!) te promoten. Zo speelde hij die dag ervoor nog in Amsterdam. Vandaag speelde hij solo. Zijn vijfkoppige band zou hij een dag later pas weer ontmoeten in Londen. Hoe Pǻl alleen al op het podium stond, zo op zijn blote voeten, fantastisch was het. Dat hij flink stotterde en zijn armen iedere keer in de lucht gooide als hij iets wilde vertellen verhoogde de aaibaarheidsfactor alleen maar. 

Het mooie aan concerten voor een kleine groep mensen is dat je vaak de verhalen achter de nummers hoort. Zo ook bij dit concert. Voordat Moddi begon te spelen vertelde hij iedere keer 2 á 3 minuten waar het nummer over ging. 

Run To The Water
Dit verhaal vond ik heel bijzonder. Mede door de film A Beautiful Mind die me begin dit jaar enorm wist te raken. Pǻl vertelde dat een van zijn beste vriendinnen een zeer ernstige vorm van schizofrenie had. Ze leefde in haar slaapkamer en in haar hoofd was ze bevriend met piraten. Ze dacht dat als ze de deur van haar slaapkamer zou openen ze zou verdrinken in de zee. Nadat ze zichzelf twee jaar opgesloten had in haar slaapkamer pleegde ze zelfmoord op 17-jarige leeftijd, waarna Moddi dit nummer schreef. 
    

Magpie Eggs
Sinds ik Moddi leerde kennen was Magpie Eggs vanaf het begin absoluut een favoriet van me.  Ik was dus erg blij dat hij het nummer vanavond speelde. Voordat hij de eerste noten inzette vertelde Pǻl dat zijn tienerjaren vanwege een heftige gameverslaving niet al te makkelijk waren. Nadat hij afgekickt was van de games moest hij op zoek naar een andere hobby. Daarom sloot hij zich op zijn 17e aan bij verschillende politieke jeugdorganisaties. In deze organisaties werd er gepraat over de wereld en over ideaalbeelden. Het ultieme ideaalbeeld van de politieke jeugdorganisatie was Venezuela. Dit moest het grootste paradijs op aarde zijn. Pǻl geloofde daar dan ook heilig in. Op een dag kwam hij in discussie met iemand die het merendeel van zijn leven in Venezuela gewoond had. Hij vertelde Pǻl dat Venezuela helemaal niet zo perfect was als Pǻl zich voorstelde. Pǻl's ideaalbeeld van de wereld was verwoest. Het nummer Magpie Eggs is verwijst naar die grote teleurstelling van toen. 


House By The Sea
'Na het uitbrengen van het eerste album Floriography speelden ik en mijn band meer dan 250 concerten. Hierna was ik op. Iedere dag was een routine. Ik was het moe.' Volgens Pǻl was het hoog tijd voor een break. Daarom vertrok hij naar Telemark, een plek in Noorwegen ver weg van iedereen die hij kende en vooral ver weg van de zee. 'Mijn moeder belde me vaak op of ik de zee niet mistte. Na precies 363 dagen was ik het zat. Ik ging terug naar Medby.' 


Het concert van Moddi was klein, prachtig, persoonlijk en oh, wat is die man goed op zijn gitaar en accordeon. Ik heb enorm genoten. Dit concert hoort absoluut thuis in het rijtje van beste concerten die ik ooit heb gezien. 

Tot snel weer. 

Liefs en een hele dikke kus,

Pleunie

Bron foto's: www.moddi.no

Geen opmerkingen:

Een reactie posten