# 2

Na een week in een hotel te hebben geleefd als prinsesjes- 'The Hotel Life Of Pleunie And Kirstin' in plaats van 'Zack And Cody' - verhuisden we afgelopen vrijdag naar ons appartement in Tramwaycourt. De schoonmaakster ga ik erg missen, maar ik vind het wel fijn dat we nu eindelijk een keuken hebben. Klik op 'Read more' en lees over mijn tweede week in Dublin! 


Afgelopen vrijdag was het zo ver. De grote verhuizing naar ons appartement in Tramwaycourt. Na een week doorgebracht te hebben in het Plaza Hotel waren we wel toe aan het hebben van een keuken en dan vooral een koelkast, zodat we niet meer hoefden te leven op instant noedels en afhaalmaaltijden bij de wok, Subway en McDonald’s. Om twee uur had ik met mijn huisbaas afgesproken bij het appartementencomplex, dus natuurlijk stond ik daar netjes op tijd om vijf minuten voor twee. Ieren nemen het niet zo nauw met de tijd, logisch dus dat mijn huisbaas pas drie kwartier later kwam aankakken. ‘Sorry, dat ik een paar minuten later ben’ verontschuldigde hij zich. ‘Oh, geen probleem…’ stamelde ik.

Ik deel mijn appartement samen met Kirstin en de negenentwintigjarige Elke uit Oostenrijk. Ons appartement bestaat uit een ruime woonkamer / eetkamer (ideaal voor feestjes) en keuken. Verder delen Kirstin en ik een ruime (slaap)kamer en hebben we onze eigen badkamer met – jawel – ligbad! Inmiddels zijn Kirstin en ik net een getrouwd stel, alleen dan zonder de seks (al delen we dan wel weer onze slaapkamer, snap je het nog?). Buiten het feit dat we dezelfde lessen op school doen en huisgenootjes zijn gaat dit nog veel verder. Zo delen we onze pak cornflakes, tube lippenbalsem en eten we uit dezelfde bak afhaalnoedels. Nu klinkt het alsof ik geen enkele seconde privacy heb, maar dat valt best mee. We doen ieder ons eigen ding en laten elkaar met rust als dat nodig is. Verder kunnen we het gewoon heel goed met elkaar vinden en het is gewoon heel fijn om hier met iemand te zijn die je al goed kent.

Voordat we hier kwamen waren er al heel wat mailtjes op en neer gegaan tussen onze huisbaas en Kirstin en mij. Hij verzekerde ons dat de dekens en kussens voor onze bedden aanwezig zouden zijn. In zekere zin waren deze ook wel aanwezig in het appartement, maar het leek net of zwarte Piet vermoord was met ons beddengoed. We waren het er alle drie meteen over eens dat we hier niet onder gingen liggen. De Franse Clara, die een heel jaar aan de ITT studeert, waarschuwde me hier al voor. ‘Je herkent alle nieuwe Erasmusstudenten meteen in de stad omdat ze rondsjouwen met nieuw beddengoed’. Inderdaad bood de homeafdeling van de Penny’s een goedkope oplossing. Voor nog geen €50, - kwamen we thuis met nieuwe dekens en kussens, kaarsjes, fleecedekentjes, badmatjes, mokken en nog wat andere spulletjes om ons appartement wat op te leuken.

Zaterdag was het mooi weer, dus pakten we de Luas naar de stad. Daar ontmoetten we een paar Duitse, Finse en Nederlandse Erasmusstudenten én een Ier die ons mee op sleeptouw zou nemen. We begonnen met een kop koffie in een van de vele traditional pubs. Het nationale Ierse rugbyteam speelde een wedstrijd deze middag en aangezien rugby hier de meest populaire sport is zat de drie verdiepingen tellende pub vol met grote, harige mannen, clubjes vrouwen en complete families, stuk voor stuk met een halve liter bier in de hand, naar de wedstrijd te kijken. Er werd geschreeuwd om het hardst en als Ierland scoorde stond de pub op zijn kop. Een beetje hetzelfde idee als het Nederlandse elftal speelt dus.

Na een uurtje rondhangen in de stad (ik vind Dublin echt zo fantastisch) en een wandelingetje door St. Stephans Green (een prachtig stadspark, denk aan een mix van het Vondelpark in Amsterdam, het Sonsbeekspark in Arnhem en het Kronenburgerpark in Nijmegen) gingen we naar een expositie van de Ierse kunstenares Alice Maher in ‘The Irish Museum of Modern Art’. Maher is een van de meest succesvolle kunstenaressen in Ierland van dit moment. Haar stijl is heel donker en naast dat er veel fine art in haar collectie te zien is, doet ze veel met audio en video. Ik vond de tentoonstelling erg indrukwekkend, maar vooral heel duister en soms erg creapy. Er waren sculpturen van afgehakte hoofden, bomen die uit lijven van mensen groeiden en bossen met haar die aan de muur hingen. De expositie eindigde met een korte film in een compleet donkere, grote kamer. Toen we de kamer binnenkwamen dachten we in eerste instantie dat er niks was, omdat alles zo pikzwart was, totdat we iemand hoorden fluiten. Er bleken twee enorme projectieschermen te hangen die het verhaal van ‘Cassandra’s Necklace’ vertelden. De schermen hingen tegenover elkaar zodat je, als je naar het ene scherm keek, het andere scherm niet kon zien. De korte film was net als de hele tentoonstelling koud en kil en eindigde met een vrouw die een ketting van varkenstongen om haar nek had. Best akelig, wel interessant en gaaf om te zien.

Na de expositie gingen we samen met nog wat anderen naar het huis van de Duitse Milena om met z’n allen wraps te eten en bier te drinken. Het is wel grappig, want je vergelijkt de situatie in Ierland constant met de situatie thuis. Op een gegeven moment opperde Milena: ‘Oké, nu is het genoeg! Degene die zijn zin nog één keer begint met in Nederland… of in Finland… of in Duitsland moet zijn biertje atten!’ Waarna we met z’n allen we heel hard moesten lachen. Kirstin, ik en de Finse Kristian besloten na een aantal biertjes de Luas niet al te laat naar huis te nemen, want de volgende ochtend moesten we al om acht uur opstaan omdat er een tripje naar Glendalough op het programma stond. Kirstin en ik werden die nacht wakker omdat we geklop hoorden. Ons huisgenootje Elke bleek huilend voor de deur te staan. Ze was haar sleutel vergeten en ze was overvallen in de Luas. Ze was in haar eentje en een vreemde man had geprobeerd haar telefoon en portemonnee te stelen. Dublin is niet meer crimineel dan Amsterdam, London, Berlijn of welke grote stad dan ook, daar kan je ook gemakkelijk overvallen worden in de tram, maar we besloten wel om niet meer alleen met de Luas te reizen s’avonds.

Op zondag waren Kirstin, ik, Kristian en Milena al vroeg in de stad om de tourbus naar Glendalough te nemen. Glendalough is een grote vallei veertig kilometer ten zuiden van Dublin. Zelfs de busreis, die anderhalf uur duurde, was heel erg mooi. We reden eerst door Dublin en daarna door kleine dorpjes om vervolgens te eindigen in het prachtige, bergachtige natuurgebied. Nederland is natuurlijk zo plat als een dubbeltje, dus ik weet niet of het echt bergen waren die we zagen, maar ze leken wel erg hoog. We deden een wandelroute van ruim twee uur en kwamen zo bij een groot meer en een enorme waterval. De natuur is echt prachtig hier. Ik bracht mijn nieuwe camera mee en maakte veel mooie foto’s. Enkele hiervan kun je bekijken aan het einde van dit blogbericht. Ik was erg blij dat ik was meegegaan met dit tripje. Vroeg opstaan op zondag is nou niet echt mijn favoriete bezigheid, maar deze fijne dag was het helemaal waard.

Maandagmiddag had ik pas om twee uur s’middags college, Behavioural Studies. Deze les gaat over het gedrag van mensen en het college van vandaag ging over perceptie. Dit is een van mijn favoriete vakken. De lerares is erg aardig en je onderwerpen zijn erg interessant. Ik dacht dat het erg wennen zou zijn om mijn college’s in het Engels te volgen, maar dat is helemaal niet zo. Alles is prima te volgen en ook het Engels spreken in het algemeen hier gaat me heel erg goed af, dus daar ben ik erg tevreden over. Vorige week was alles een beetje rommelig omdat het de eerste lesweek was en ik nog niet precies wist welke vakken ik precies wilde volgen, maar dat is deze week een stuk beter en ik weet ook welke vakken ik ga volgen dit semester. Naast Behavioural Studies doe ik Photography, Brand Management, Business Ethics, Socio-Cultural Buyer Behaviour en Media & Communication Applications. Ieder vak heeft ongeveer drie uur college per week, dus ik heb ongeveer 18 uur college per week.

S’avonds hadden we een meeting met de ‘International Social Club’ waar ik bij ben gegaan. Deze club organiseert weekendjes naar verschillende gebieden in Ierland, bijvoorbeeld Belfast, Cork en Wicklow. Tijdens de meeting werd het nieuwe comité van de club samengesteld en ik besloot de ‘Public Relations Officer’ te worden. Doe ik ook nog wat nuttigs hier. Na de meeting besloten we spontaan een prepreparty in ons appartement te geven. Na de prepreparty gingen we naar de preparty, waar zoals gewoonlijk weer ongeveer 40 á 50 mensen waren. Ik ben dol op de preparty’s die hier een paar keer per week georganiseerd worden. Er zijn altijd heel veel mensen van de Erasmusgroep aanwezig en bovendien kun je goedkoop bier drinken. Na de preparty besloot ik om niet meer mee te gaan naar de Erasmusparty in de stad, want de volgende dag hadden we alweer om negen uur college en ik wilde graag fris zijn bij Photography.

Ik ga zometeen naar mijn Franse vriendinnetje Clara en daar gaan we wat eten met vijf anderen en wellicht daarna naar een bar. Dit weekend gaan we weer een tripje doen, aangezien die van afgelopen zondag erg goed bevallen was. Dit maal gaan we naar Connemara en Galway.

Spreek jullie snel!

P.S. Hieronder nog een paar foto's van onze trip naar Glendalough. Meer foto's hiervan staan op Facebook en als je nog meer Dublinfoto's wilt zien kun je die hier bekijken.